Voor Hélène V.

De wind in haar haren. Het licht in haar ogen.
Zonder kind aan haar borst of man aan haar zij.
Rond haar schouders en heupen, de regenbogen.
Geboren uit eigen geest, die deint met het getij.

Van golven, zeeën, wateren, meren en oceanen.
De Vrouw, die een glimlach levert rond de mond.
En zij in kelders, kampen, kooien verstaan en
Horen haar stem, die klinkt in de morgenstond.

Zij is liefde tot vrijheid en vrijheid tot liefde.
Zij bindt zich niet, maar bindt slechts die geest,
Die de ketenen en boeien niet beliefde.

En hij die in haar ogen die vrijheid leest,
Raakt bekoord door liefde, die nimmer benauwde,
Die geeft aan de mens, die zichzelf vertrouwde.

Kees Alderliesten.
Vlaardingen, 14 november 2007.

Voor Kronoz

Chronos in gedachten.
Oud geworden kind van deze gronden.
Oud geworden hart in dit vlezig lijf.
Niet langer door die navelstreng gebonden,
Maar in de straten, dat vreemd verblijf.

Oud geworden kind van deze trage aarde.
Oud geworden oog dat nog de vreugde ziet.
Oud geworden ziel die rust en roest vergaarde.
Oud geworden traan, die nooit het oog verliet.

Oud geworden ouderdom en al die jaren.
Jong gebleven jeugd en dat klein vaarwel.
De rimpels, die herinnering bewaren
Aan vreugde, pijn, verlies, kommer en kwel.

Ja, oud geworden zoon met duizenden dagen,
Je hebt een jeugd naar een eind gedragen.

Kees Alderliesten.
Vlaardingen, 29 augustus 2009.